زبان هنر است که می تواند حوادث عظیم را تبیین و تشریح کند و ذهن ها را روشن نماید. قبل از پیروزی انقلاب، در دوران مبارزات پانزده ساله، متاسفانه «هنر» وارد این میدان نبود، مگر خیلی به ندرت، گاهی شعرهای خوبی گفته می شدکه در روشنگری ذهن ها اثر داشت.
  این اواخر_ شاید سالهای دهه ی پنجاه _بعضی از نمایشنامه ها و هنرهای نمایشی هم تقریبا وارد میدان شدند، اما خیلی کم و به ندرت، مثلا در تهران نمایشنامه ی «ابوذر» را روی صحنه آوردند؛ در مشهد نمایشنامه ی «باران» را جوانان خوبی بودند که روی صحنه آوردند_ که الان هم در زمینه های هنر فعالند_اما خیل کم بود، غرض، هنر نقش زیادی در آن زمان نداشت.
 لیکن از لحظه ی پیروزی انقلاب، هنرمند به میدان آمد؛ عمدتا از طریق استعدادهای هنری نوظهور، یعنی جوانان. شما الان ببینید در میان این هنرمندان معروفی که ما داریم، خیلیشان جوانان بعد از انقلابند.
  اینها کسانی هستند که یا در جبهه های  جنگ، یا در صحنه های انقلاب، با یک ایمانی، یک خودباوری پیدا کردند و به سمتی کشیده شدند؛ مثلا دوربینی دستشان گرفتند و برای عکسبرداری به جبهه ها رفتند. این کارها این ها را به سمت هنر کشاند؛ و همین طور بقیه ی هنرها.
 بعضی هم از هنرمندان دوره ی قبل از انقلاب بودند که این ها به انقلاب پاسخ دادند، خیلی هم متاسفانه پاسخی ندادند، رفتند کناری نشستند و هنرشان را در خدمت انقلاب قرار ندادند.
 منبع: بیانات امام خامنه ای در دیدار با جمعی از جوانان 13/11/77